Toen ik in 1982 besloot te stoppen met mijn kantoorbaan bij financieringsmaatschappij Mahuko in Amsterdam, was de computer nog maar net op sommige werkplekken in gebruik. Niet op de mijne.

Alleen de collega’s met rekentaken kregen een Pc met inbelkastje dat nog met een sleutel en code moest worden geactiveerd. Het was voor de overige medewerkers spannend om daarmee te moeten werken als de rekenaar van onze afdeling ziek of met vakantie was. Onze eerste Pc thuis was een Atari. Je kon er spelletjes als Tetris en Pong op spelen. Om er echt mee te werken en een brief te schrijven waren de commando’s van het DOS programma best ingewikkeld voor een beginner. De mini-cursus Word die me door een uitzendbureau werd aangeboden, was niet genoeg om er snelheid en routine in te krijgen. Nu ik eraan terugdenk breekt het zweet me weer uit.

Het bleef vrij ingewikkeld, zodat het gewoon niet leuk was om de Pc te gebruiken en ik deed dat dan ook nog maar zelden. Bij uitzendbureaus kreeg ik steeds vaker te horen dat ik door gemis aan werkervaring met de computer geen of weinig kans maakte om aan de bak te komen. Ik was toen 44 jaar. Toen deed Windows zijn intrede. Het gebruik van de computer werd met Windows al een stuk eenvoudiger. Ondertussen hadden onze kinderen op de basisschool al computervaardigheden ontwikkeld. Spelenderwijs waren zij aardig bedreven en daar liep ik ver op achter. Zij hadden er duidelijk wel lol in en dat was wel handig, want als ik iets wilde weten, schoten zij mij wel te hulp. Eerst nog geduldig hielpen ze me bij het opslaan van bestanden en voornamelijk het terugvinden ervan als ik weer eens onhandig bezig was geweest. Of als er plotsklaps een dialoogvenster op kwam ploppen waar ik de betekenis niet van kon duiden. Later verzuchtten zij echter regelmatig “Weet je het nou nog niet?!” Ik besloot toen dat het tijd werd om computerwijs en daarmee zelfstandig te worden.

Het was inmiddels 2003. In april van dat jaar kreeg ik de kans van mijn leven: er was een opleiding voor herintreders: ICT-Entree. Dat was een gesubsidieerde, zes maanden durende opleiding waarin werkervaring kon worden opgedaan in een simulatiebedrijf. Ik leerde er met de meeste Office-programma’s werken en kreeg ook nog eens sollicitatietrainingen, lessen in verkooptechnieken en behaalde mijn ECDL-module Word. Mijn zelfvertrouwen groeide gelijk met mijn vaardigheden. Met mijn 52 jaar behoorde ik tot de senioren van Groep zeven; een bijzonder leuke groep, trouwens. En de grote beloning aan het eind van de rit was een echte baan! Maria, een buurvrouw van mijn oppaskinderen, was bezig met het opzetten van een eigen bedrijf. Zij had iemand nodig die haar op kantoor kon assisteren. In het begin was ik nogal onzeker of ik haar met alles zou kunnen bijstaan, maar dat bleek onterecht. Integendeel zelfs; we hebben veel van elkaar geleerd!

Mijn leven is een stuk prettiger geworden en ik kan me nu niet meer voorstellen hoe het eruit zou zien als ik niet had leren werken op de computer. Die herintredingscursus en de ontmoeting met Maria is wat je noemt een keerpunt in mijn leven geweest.