Corona

Corona. Corona. Hoe vaak hebben we dit woord al gehoord de laatste paar maanden. Ik word er soms agressief van. Ook van al die wetenschappers en zogenaamde wetenschappers in krant en op TV. Je wordt er wel wat wijzer van maar toch! Grgrgrgrgr. Ja, wij blijven thuis. Ja, de buurman doet onze boodschappen. Ja, wij wassen onze handen vaak. Ja, wij gaan soms een straatje om met inachtneming van de anderhalve meter afstand. Om mijn aversie tegen al die programma’s op tv te beteugelen hebben mijn man en ik besloten om alleen nog eenmaal per dag het NOS-journaal te kijken. Films eventueel opnemen en wat Netflixen. En dat bevalt ons nog steeds heel erg goed.

‘Hoe breng je dan verder je dagen door Tonnie?’ hoor ik je vragen. Nou, ik kom tijd tekort. We staan op om 8.30 uur, douchen, ontbijten, krantje en het is alweer elf uur. Ik heb me voorgenomen om iedere dag iets nuttigs te doen. Eens een kast opruimen, wat extra’s poetsen, vuil prikken buiten op de straat waar ik woon, iedere dag even met iemand uit mijn vriendengroep beeldbellen via WhatsApp en ik naai verjaardag kleding voor Stichting Jurk. Dat is een initiatief voor kinderen waarvan de ouders gebruik maken van de Voedselbank en weinig te besteden hebben voor feestelijke kleding. Dat is mijn nieuwe verslaving geworden. Je kunt zelf de stof kopen voor eigen rekening of vragen om donatiestof bij de landelijk werkende organisatie. Hier zie je wat ik zoal heb gemaakt.

Taalmaatjes Online

Na een week of drie in de quarantaine tijd zag ik dat Senior-Live een nieuw project was gestart: Taalmaatjes Online. De bedoeling is om studenten met een niet Nederlandse achtergrond te koppelen met ouderen. Iedere week kunnen de Taalmaatjes dan samen, online een uurtje over van alles en nog wat babbelen. Dit wordt door Senior-Live gefaciliteerd en heel goed begeleid. Het is super eenvoudig, want door middel van drie klikken op je tablet of laptop ben je met elkaar in contact.

De Taalstudent die met mij is gematcht is een vrouw uit Syrië van 32 jaar die heel graag Nederlands wilt leren. Zowel schrijven als spreken. Al driemaal hebben we met elkaar een uurtje gesproken over veel verschillende onderwerpen. Zij en haar man waren in Syrië beiden docent Engels. Zij spreekt die taal dan ook erg goed. Dat is fijn om naar uit te wijken voor haar, wanneer ze een woord niet weet in het Nederlands. En ook voor mij supermakkelijk. Het zijn niet alleen serieuze onderwerpen waarover we praten, maar ook bijvoorbeeld over eten, over wonen, over Bussum waar zij woont en waar ik tien jaar heb gewerkt. Het laatste gesprek was alweer een stuk ontspannener dan in het begin. We hebben zelf als bakvissen zitten lachen over iets.

Wanneer ik het opschrijf is het waarschijnlijk niet zo leuk als op het moment zelf. Maar ik wil het toch wel vertellen. De uitspraak van onze Nederlandse woorden is erg moeilijk. Ze vertelde dat haar ouders in een ‘hoerhuis’ woonden. Ik zeg WAT??? Je begrijpt het al, na wat uitleg lagen we echt slap van het lachen. Zij zag haar ouders al wonen in een …………… hahahahaha.

Misschien denk je na het lezen van mijn stukje: ‘Ha, dat lijkt me ook wel wat. Ik hou wel van een wekelijks praatje van een uurtje.’ Geef je dan op. Je zult er beslist geen spijt van krijgen.