Sonja is uitgeblust, ze heeft zelfs de energie niet meer om te huilen. Sinterklaas is in het land. Maaike van zes en Rick van vier willen hun schoentje zetten maar waar haalt ze het geld vandaan om iets te kopen? “Ah mama mag ik mijn schoen zetten, Sinterklaas is ook al bij Judith geweest alsjeblieft mama? vraagt Maaike. Kleine Rick kijkt haar smekend aan met zijn mooie bruine ogen en vraagt “Ikke ook?”

Mark, de man van Sonja is vorig jaar overleden. Hij werkte als zelfstandige en verdiende net genoeg om zijn gezin te onderhouden. De premie voor een ziekte- of ongevallenverzekering was dusdanig hoog, dat kon hij zich niet veroorloven. Sonja werkte vier avonden in de week in een verpleeghuis. Het geld dat ze daarmee verdiende zetten ze apart voor onvoorziene omstandigheden.

Maar toen sloeg het noodlot toe. Mark werd getroffen door een ernstig ziekte, een hersentumor. Deze sluipmoordenaar zorgde ervoor dat hij in een jaar tijd al zijn functies verloor en een kasplantje was geworden die totaal afhankelijk was van Sonja en thuiszorg. Een jaar na de diagnose overleed Mark in zijn slaap. Sonja’s grote liefde was er niet meer, ze bleef achter met de twee kinderen en een hoop schulden.

Sonja had haar baan op moeten zeggen om voor Mark te zorgen en het bedrijfje van Mark was failliet gegaan. Er moest zoveel geregeld worden er was geen tijd om te rouwen. Ze moest de strijd aangaan met gemeentelijke instanties om een uitkering te krijgen maar dat duurde maanden. In die tijd leefde ze van hun spaargeld. Uiteindelijk belandde ze in de schuldsanering en kreeg eten van de voedselbank. Het was een uitzichtloze toestand waarin Sonja zat en meermalen wilde Sonja er een eind aan maken, maar steeds realiseerde ze zich weer dat ze door moest gaan voor de kinderen.

Tijdens Mark’s ziekte haakte een aantal “vrienden” af. Er bleven een paar echte vriendinnen over. Sonja wilde hen niet lastig vallen met haar zorgen. Alleen haar beste vriendin Julia was op de hoogte. Het was Julia die Sonja huilend op de bank trof met een doosje in haar hand waarin de trouwringen van haar en Mark zaten. Dit was het enige wat ze nog had van Mark. Wat Julia ook zei en aanbood ze wilde het zelf oplossen, de ringen naar de lommerd brengen en voor het geld cadeautjes voor de kinderen kopen. Met lood in haar schoenen ging ze erheen, Julia ging met haar mee. Tranen biggelden over haar wangen toen zij de ringen overhandigde aan de man achter het loket.

Sinterklaasavond! De kinderen zongen luidkeels alle liedjes die ze kenden en Ja hoor, daar werd op de deur gebonkt. Het licht ging uit, een hand gooide pepernoten de kamer in. Het licht ging weer aan en daar kwamen Sinterklaas en een paar Pieten binnen met ladingen cadeaus. Met rode wangen en glinsterende ogen openden de kinderen de pakjes. Sonja keek ernaar en dacht: dat heb ik allemaal niet gekocht, ze zijn aan het verkeerde adres. Plotseling ging de bel, voor de deur stonden een aantal van Sonja’s vriendinnen met nog meer pakjes. Julia gaf haar een klein pakje en zei “Deze horen bij jou”. In het pakje zaten de trouwringen van Mark en Sonja. Ze begon onbedaarlijk te huilen en bedremmeld vroeg Maaike “Waarom huil je nou mama?” Sonja zei: “Van geluk en blijdschap Liefje, ik was vergeten dat ik nog zulke fijne vriendinnen heb.”

Het werd een avond om nooit meer te vergeten!

Will houdt van mooie verhalen. En ze opschrijven kan ze heel goed! In de rubriek WILL’S HOEKJE vertelt onze blogger Will over haar dagelijks leven en hoe nieuwe technologie daarin een grote of kleine rol speelt.